Δύσκολα συναντά κανείς την φετινή… εμμονή της Ξάνθης σε άλλες ομάδες. Κάνοντας αυτή την προσπάθεια το συγκρότημα του Ράσταβατς, με το μπάτζετ που διαθέτει και χωρίς βοήθειες δανεικών ή… άλλες βοήθειες, κάτω από τραπέζι, βρίσκεται στα ψηλά και παλεύει για τη διάκριση. Η “εμμονή” της δεν είναι άλλη, από το να πιστεύει και να δίνει ευκαιρίες σε νέα παιδιά που κατά κανόνα προέρχονται από την Ακαδημία της.

Ο Σέρβος προπονητής, βαδίζει στην «πάγια» φιλοσοφία της ομάδας και σε κάθε αγωνιστική βλέπουμε ποδοσφαιριστές που παίρνουν τις ευκαιρίες τους. Είτε αυτές έρχονται με ηλικιακά… ρεκόρ, όπως ο 17χρονος Μελιόπουλος (16 σε πρωτάθλημα και κύπελλο), είτε σε καίριες θέσεις, όπως είναι τα στόπερ (Σβάρνας 13 συμμετοχές), είτε σε πιο δημιουργικές (Ορφανίδης 11 συμμετοχές – Φασίδης 13 συμμετοχές).

Είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να μπαίνουν νέα πρόσωπα σε μία ομάδα και να μην γίνονται λάθη. Η ισορροπία καμιά φορά χρειάζεται χρόνο για να έρθει, αλλά η ουσία είναι πως κανείς δεν έχει… καβαλήσει αυτόν τον «ταύρο». Δείχνουν όλοι τους θετικά ατομικά στοιχεία, αλλά η διάρκεια που θα τους καθιερώσει στην 11άδα, ακόμη δεν υπάρχει.

Η Ξάνθη κάνει πορεία για… Ευρώπη και ταυτόχρονα έχει πληρώσει τα όποια λάθη ευκαιριών. Της έχουν κοστίσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι παλιότεροι είναι αλάνθαστοι. Αναφερόμαστε πάντα στους νεαρούς και τις ευκαιρίες που τους δίνει η ομάδα, όταν η μπάλα «καίει» κι αυτό είναι κάτι διαφορετικό από τα παιχνίδια των Κ-20 δίχως βαθμολογική πίεση.

Το ζητούμενο είναι να αποκτήσουν διάρκεια για να καβαλήσουν τον… «ταύρο» της καθιέρωσης. Όσο φτάνουμε σε ένα φινάλε που τα πάντα «μετράνε», το άλλοθι της νεότητας δεν υπάρχει, γιατί η Ξάνθη θέλει από τους παίκτες που επιλέγει ο προπονητής να κάνουν – αν είναι δυνατόν – και τη διαφορά.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΞΑΝΘΗ Sport ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ