Οι εκδρομές με μια επαρχιακή ομάδα, με τον σύλλογο που εκπροσωπεί την πόλη σου, έχουν άλλη “ομορφιά”. Σαφέστατα και αριθμητικά ΔΕΝ συγκρίνονται με αυτές που κάνουν οι “μεγάλοι”.
Για παράδειγμα 150 Ξανθιώτες…στα Γιάννενα (το 2009 για παράδειγμα) ή τα δυο λεωφορεία του 2011 που ουδέποτε μπήκαν στο γήπεδο των Ζωσιμάδων -σε μια ιστορική εκδρομή- , αποτελούν οπαδικό “κομψοτέχνημα” για τα δεδομένα μας. Δεν το συζητάμε για τα 1200-1500 άτομα στο Καυταντζόγλειο το 2010. Μην ξεχνάμε τον πληθυσμιακό τομέα άλλωστε που παίζει βασικό ρόλο σε όλα αυτά. Παράλληλα την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην Ξάνθη και τις υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις ή την Αθήνα. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφοροποίηση. Ο…Ξανθιώτης που υποστηρίζει τον ΑΟΞ, ο Λαρισαίος που στηρίζει την ΑΕΛ και πάει λέγοντας, όταν χάνει η ομάδα του, είναι σαν να χάνει ο ίδιος ! Το βλέπει τοπικιστικά ! Αισθάνεται την ομάδα του σαν ένα μέρος της οικογένειας του ! Όταν φτάσαμε στα Γιάννενα στα τελευταία διόδια τον Νοέμβριο του 2011 και η αστυνομία απαγόρευσε την είσοδο μας στην πόλη δεν μπορώ να διαγράψω από την μνήμη μου τα κλάματα των Ξανθιωτών. Αυτό ΔΕΝ μπορεί να το νοιώσει ο Ξανθιώτης που υποστηρίζει ΑΕΚ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακό. Μπορεί να το νοιώσει ο ΝΤΟΠΙΟΣ Πειραιώτης, ο ΝΤΟΠΙΟΣ Αθηναίος η Θεσσαλονικιός. Ο…Ξανθιώτης ως επί το πλείστον θα σου πει πώς υποστηρίζει αυτές τις ομάδες για να νοιώσει πρώτος ή δεύτερος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. ΠΟΤΕ δεν αισθανθεί “ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ” του την ομάδα ! Γιατί ΔΕΝ τον συνδέει τίποτα μαζί της ! ΤΙΠΟΤΑ.
Μην ξεχνάμε πώς για να δει ο Θρακιώτης οπαδός την μεγάλη του ομάδα στην Αθήνα πρέπει να πάρει λεωφορεία ή αεροπλάνα. Και με την κρίση που έχουμε…ε, διάολε, δεν νομίζουμε πώς μπορεί να συμβεί αυτό το πράγμα. Άρα; Πρέπει να αγωνιστεί ο σύλλογος του στην Ξάνθη για να την δει από κοντά. Σκληρή πραγματικότητα. Αλλά αυτή είναι…
Λεβαδειακός σήμερα. 2010 Μάρτιος. Παίζαμε την σωτηρία μας εκεί. Ο υπογράφων πήγε από την Αθήνα στην Λειβαδιά παρέα με τον Αλέξη, τον Στέφ και τον Μίμη τον “τρελλό” στην Βοιωτία να δει το ματς, αλλά οι υπόλοιποι 70-80 είχανε έρθει από την Ξάνθη με ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ λεωφορείο ! Και όχι μόνο πήγαμε σε εκείνη την “μουντίλα” αλλά είδαμε και τον Τσινιάρη να μας “σφάζει” με δυο αποβολές και τον Λεβαδειακό των 400 φιλάθλων (την στιγμή που στα Πηγάδια με Ατρόμητο και Τρίπολη μαζέψαμε 7000 κόσμο, ενώ στο Καυταντζόγλειο κουβαλήσαμε 1500 άτομα) να μας κερδίζει με 2-1 δίνοντας μας το…σήμα πώς ήρθε η ώρα του υποβιβασμού ! Τα πανηγύρια τους δεν θα τα ξεχάσω όπως και κάποιες ωραίες στιγμές στην “φυσούνα”. Αυτό όμως που θα μου μείνει αξέχαστο ήταν το κλάμα του Γκσμπούρνινγκ, αλλά και τις οδηγίες που έδινε ο Κεχαγιάς μέσω κινητού από την κερκίδα των Ξανθιωτών στο τέλος του ματς ενώ είχε αποβληθεί. Αυτά εδώ…είναι δικά μας πράγματα. Επαρχιώτικα ! Ξανθιώτικα. Και τα νοιώσαμε δικά μας…
Εκείνο το συναίσθημα στην επιστροφή από την Λειβαδιά…και μετέπειτα στην επιστροφή από το Καυταντζόγλειο στο τέλος του πρωταθλήματος, ΔΕΝ μπορείς να το περιγράψεις. Όσα χρόνια και αν περάσουν.
Κάποιοι, δεν θα τα ζήσουνε ποτέ… Δέκα πρωταθλήματα σερί να πάρουνε. Δεν θα καταλάβουνε τι είναι αυτό το συναίσθημα. Old school φάση, κασκολάκι, τοπική ομάδα και κράξιμο από τον Λαρισαίο, τον Καβαλιώτη ή τον Γιαννιώτη απέναντι για την πόλη σου. Δεν θα το καταλάβετε…
ΥΓ: Εν τέλει ΔΕΝ πέσαμε. Όπως ΔΕΝ πέσαμε και το 2013-2014. Όπως ΔΕΝ θα πέσουμε ΠΟΤΕ. Να παρακαλάτε να ΜΗΝ γίνει αυτό. Γιατί τότε θα περιοριστείτε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στην συνδρομητική τηλεόραση. Δεν θα έχετε το όνειρο να βρεθείτε για μια φορά τον χρόνο στο πέταλο να δείτε από κοντά την αγαπημένη σας ομάδα…αν βέβαια διατηρείστε στην μεγάλη κατηγορία.
ΥΓ1: Εννοείται πώς υπάρχει οπαδική φθορά στην Ξάνθη. Όπως και σε όλη την Ελλάδα. Το “ρημάδι” πρέπει να φτιάξει. Και εύχομαι ειλικρινά να ξαναδώ την Καβάλα, τις Σέρρες, την Δράμα και την Κομοτηνή στην κατηγορία…να επανέρθει το τοπικιστικό στοιχείο. Αλλιώς είναι να παίζεις με τον Λεβαδειακό, αλλιώς με τον γειτονικό ΑΟΚ στα Πηγάδια. Πώς να το κάνουμε…
Χάρης Ευφραιμίδης
