Η τοποθέτηση του αθλητικού διευθυντή του Α.Ο.Ξ., Ανέστη Τσετινέ, στην ανοιχτή διαδικτυακή εκδήλωση του ΠΑΣ Αντίκα, στην οποία μίλησαν άνθρωποι του αθλητισμού από διαφορετικά πόστα, σχετικά με τις επιπτώσεις του Covid 19 στον επαγγελματικό και ερασιτεχνικό αθλητισμό αλλά και για τρόπους επανένταξης των αθλητών στις αθλητικές δραστηριότητες:

“Ο ΑΟΞ κλήθηκε να ξεκινήσει τις επίσημες αγωνιστικές του υποχρεώσεις στις 17 Ιανουαρίου στην SL2, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, καθώς η έναρξη είχε αρχικά προγραμματιστεί για τα τέλη Οκτωβρίου 2020. Όλες οι ομάδες είναι η αλήθεια βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Τα παιχνίδια είναι συνεχόμενα, επίπονα και οι τραυματισμοί είναι αναπόφευκτοι, από την υπερφόρτωση και την υπερκόπωση. Δυσκολία φυσικά υπάρχει και στον προγραμματισμό των προπονήσεων, εκεί που μάλλον χαλάρωση γίνεται παρά “χτίσιμο” μιας ομάδας. Η έλλειψη κόσμου είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει παντού. Και στην Ελλάδα και έξω από αυτή. Αυτό έχει σοβαρό οικονομικό αντίκτυπο στους συλλόγους, ενώ επιδρά ανασταλτικά στην ψυχολογία των ποδοσφαιριστών. Λείπει η ώθηση του κόσμου, ενώ στο οικονομικό μέρος η ζημιά είναι πολύπλευρη. Μιλάμε για πλήθος ανθρώπων που ασχολούνται γύρω από το ποδόσφαιρο ας μην το ξεχνάμε.

Σιγά σιγά πιστεύω η πολιτεία πρέπει να μεριμνήσει για μερική επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα. Ο κόσμος αγαπάει το ποδόσφαιρο και οι ομάδες χρειάζονται τη στήριξη των φιλάθλων, την έχουν ανάγκη. 

Πλέον σοβαρό είναι το πρόβλημα στις υποδομές. Τα παιδιά σταμάτησαν προπονήσεις από τις 27 Οκτωβρίου και τα λείπει η δυνατότητα συνεύρεσης με τους συνομηλίκους. Δεν υπάρχει κοινωνικοποίηση, δεν υπάρχει προπόνηση. Εμείς στον ΑΟΞ κάνουμε κάποιες διαδικτυακές προπονήσεις, αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι αρκετό. Είναι μια μονοδιάστατη συντήρηση. Υπάρχει μια ενδυνάμωση, μια συντήρηση φυσικής κατάστασης, αλλά λείπει το κυρίαρχο του ποδοσφαίρου, που είναι η μπάλα! Τα παιδιά δεν είναι ευτυχισμένα στο ψυχολογικό κομμάτι. Η καθημερινότητα μιας ακαδημίας υπό κανονικές συνθήκες είναι τρόπος ζωής. Αντί για ζωντάνια όμως πλέον στις ακαδημίες επικρατεί μαρασμός. Βλέπεις εγκαταστάσεις χωρίς ζωή και κάθε εξέλιξη των νεαρών ποδοσφαιριστών πηγαίνει πίσω…”