Στο… ναδίρ βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο στην κατάταξη της UEFA με την χώρα μας να χάνει πολλές θέσεις και ταυτόχρονα όλα εκείνα τα προνόμια που είχαμε συνηθίσει. Από την 6η θέση το μακρινό 2002 και το 2003, βρεθήκαμε στην 20η θέση (και ίσως πιο κάτω το 2021) αλλά το πραγματικά λυπηρό είναι πως την ίδια στιγμή, αυτό το “προϊόν” δεν πείθει κανέναν. Τα ίδια και τα ίδια για ένα ποδόσφαιρο που μόνο ονόματα αλλάζει στις κατηγορίες του και βαδίζει χωρίς πλάνο.
Στην SL1 κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια με τα τηλεοπτικά δικαιώματα, με τους “μεγάλους” να θέλουν την πίτα ολόκληρη και τους υπόλοιπους να διεκδικούν ό,τι περισσέψει. Μ’ αυτό το πλαίσιο, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Εταιρείες είναι οι ομάδες και είναι λογικό πρώτα κοιτάζουν να εξασφαλίσουν τα οικονομικά δεδομένα τους και στη συνέχεια πως θα πουλήσουν το προϊόν. Ένα προϊόν όμως που μέσα σ’ αυτή την παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να φανεί ανταγωνιστικό και να προσελκύσει φιλάθλους, αφού υπάρχουν άλλες ομάδες, οι top στον κόσμο που έχουν εκμεταλλευτεί social media και μεγαλώνουν το φίλαθλο κοινό τους και ταυτόχρονα τα δεδομένα της αγοράς που απευθύνονται.
Πιο εύκολα σήμερα ένα παιδάκι υποστηρίζει Μπαρτσελόνα, Παρί ή Μιλγουόκι Μπακς (δίνοντας και τον οβολό του για να αγοράσει κάτι από τα πολυδιαφημισμένα ινδάλματά του), παρά κάποια ελληνική ομάδα.
Όταν τα τελευταία 20 περίπου χρόνια στην χώρα μας δεν έχει βρεθεί η κοινή γραμμή από την οποία δεν θα παρεκκλίνει κανείς, εκτός ίσως από την πρώτη διετία της SL (2006-2008), δεν υπάρχει και ορίζοντας αλλά ούτε και πλάνο για την επόμενη μέρα. Και γι’ αυτό δεν πείθει και κανέναν.
Πιο κάτω τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Μπάχαλο θα είναι φέτος η SL2 και μένει να δούμε σε τι πρωτάθλημα θα οδηγήσουν τα πειράματα που γίνονται. Πάντως σε καμία περίπτωση ο αριθμός 36 δεν θα είναι ο οριστικός και μέσα στον επόμενο μήνα ίσως και να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Επίσης δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν λύσεις σε σημαντικά ζητήματα που αφορούν π.χ. την ασφάλεια, αλλά ότι αυτά γίνονται περισσότερα και πιο σημαντικά. Τρανό παράδειγμα η… απαγόρευση μεταγραφών στις ομάδες που δεν έλαβαν αδειοδότηση. Οι ομάδες συμμετέχουν κανονικά αλλά τιμωρούνται – επί της ουσίας – οι Έλληνες παίκτες που είναι άνω των 25 ετών καθώς οι θέσεις γι’ αυτούς είναι μόνο τρεις σε κάθε τέτοια ομάδα! Αλήθεια, πόσοι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έρχονται αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση χωρίς να φταίνε;
Η Football League που είχε ξεκινήσει με δυναμική Β! Εθνικής, κατέληξε να έχει δυναμική Γ! Εθνικής και τελικά “εξαφανίστηκε”, ενώ η Γ! Εθνική κράτησε το όνομα αλλά στην ουσία επρόκειτο για… Δ! Εθνική. Αλλάζουν οι κατηγορίες και τα ονόματά τους, αλλά οι αλλαγές εξυπηρετούν μόνο για λίγο κάποιους κι όχι για πολύ το ποδόσφαιρο.
Το ερασιτεχνικό είχε αφεθεί στην μοίρα του ενώ μετά από χρόνια οι ομάδες ξαναείδαν επιχορήγηση αλλά ξέχασαν την μπάλα με τον κορονοϊό. Οι ΕΠΣ κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν τα “πόδια” μιας ποδοσφαιρικής τερατογένεσης, όπως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο που κάθε χρόνο “παραμορφώνεται” και γίνεται πιο… άσχημο.
