Του Κώστα Γιαλαμίδη
Φαίνεται πως τελειώνει. Αυτό το πράγμα βρε αδερφέ, που ήξερες πριν πας στο παιχνίδι, τι περίπου θα δεις… Δεν είναι κακό να βλέπεις μία σοβαρή και μετρημένη ομάδα με ισορροπία στο παιχνίδι της και να γνωρίζεις, μέσες – άκρες και πάντα μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της, το τι μπορεί να πάρει από ένα παιχνίδι. Γιατί κάτι τέτοιο βλέπαμε επί εποχής Λουτσέσκου.
Κι εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Καμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα σε Λουτσέσκου και Ράσταβατς. Ούτε μετά από τρία επίσημα παιχνίδια του Σέρβου να τον ανακηρύξουμε σε “προπονηταρά” – για να το πούμε λαϊκά. – ή να μειώσουμε ό,τι πέτυχε η Ξάνθη με τον Ρουμάνο. Ξεκαθαρίζουμε ότι συγκρίνουμε την ομάδα μέχρι πέρσι, με τα πρώτα της, φετινά δείγματα γραφής. Μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Όσοι παρακολουθούν ανελλιπώς την ομάδα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μπορούν να αντιληφθούν ότι έχει ανέβει σκαλοπάτι. Όχι μόνο βαθμολογικά με καλές πορείες – που θα μπορούσαν να είναι και καλύτερες – ή με την παρουσία στον τελικό κυπέλλου. Η Ξάνθη είναι σοβαρή, έχει διάρκεια κι ένα αγωνιστικό προφίλ συγκεκριμένων, όπως βλέπαμε, δυνατοτήτων. Αλλά πάντα προσπαθεί να γίνει καλύτερη και να βελτιωθεί.
Με επιλογές στη θέση του προπονητή που περνούν από… κόσκινο, με πλάνο στους παίκτες της Ακαδημίας, με ικανούς ξένους κι όχι… λαϊκιστί «καραβιές» και γενικά βλέπουμε έναν ΑΟΞ με αρχή, μέση και τέλος, μέσα σε αυτό το σαθρό οικονομικό και ποδοσφαιρικό περιβάλλον, στο οποίο κανείς δεν εγγυάται… τίποτα. Αυτά όμως τα έχουμε γράψει χιλιάδες φορές.
Η φετινή ομάδα είναι διαφορετική. Χωρίς το μεγάλο μπάτζετ, για την ακρίβεια με μία πολύ «σφιχτή» και κατ’ επέκταση βιώσιμη πολιτική, παράγει ποδόσφαιρο και κάνει τον κόσμο να την χειροκροτάει και πάλι. Κάνει τους φιλάθλους να γεμίζουν από ενθουσιασμό και την ώρα του αγώνα μην ασχολούνται με τα κινητά τους, ή με τα… σπόρια.
Ο φετινός ΑΟΞ είναι μία ομάδα που κάνει θόρυβο στο γήπεδο και δεν σταματά να “φωνάζει” πως είναι μέσα σ’ αυτό για να διεκδικεί πράγματα. Φάσεις, γκολ, νίκες, θέαμα. Κι ας μην έχει τον αρχισκόρερ Γιουνές, ούτε τον μαέστρο Κλέιτον. ΟΜΑΔΑ δεν είναι ούτε τα πρόσωπα, ούτε τα συμβόλαια.
Ο Ράσταβατς με την ηρεμία και την πραότητα που τον χαρακτηρίζει και στην ομιλία αλλά και στις κινήσεις του, φαίνεται να ξέρει καλά τι κάνει. Όχι μόνο τώρα, με την ισοπαλία κόντρα στον Ολυμπιακό, αλλά από την αρχή της σαιζόν. Κι αν πολλοί δεν πίστευαν ότι η «χημεία» του θα ταίριαζε με αυτή της ομάδας, τότε δεν θα αισθάνονται καθόλου καλά, μετά τα πρώτα σοβαρά δείγματα της ομάδας.
Ένας ΑΟΞ που με καλοκαιρινές προσθήκες που κάνουν την διαφορά, παρουσιάζει ένα σύνολο “γεμάτο”, που παίζει ανοιχτά κι όχι “ταμπούρι” τον Ολυμπιακό και του δημιουργεί προβλήματα.
Ένας ΑΟΞ που σέβεται την ιστορία του κι αν συνεχίσει έτσι, με τον ίδιο ζήλο και την ίδια ποιότητα δουλειάς, είμαστε σίγουροι ότι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, μπορεί να τον βρει πάρα πολύ ψηλά. Αλλά ακόμη είναι πολύ νωρίς γι’ αυτά.
Ο ΑΟΞ φέτος διαφέρει από όλες τις ομάδες στον τρόπο παιχνιδιού κι έχει να προσφέρει πολλά στον θεατή. Και μόνο γι’ αυτό, αξίζει να στηριχθεί!
Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΞΑΝΘΗ Sport στην έκδοση της Δευτέρας (11/9).
