Οι απουσίες Λισγάρα και Λάζιτς ήταν σημαντικές. Επιτρέψτε μας όμως να αναφέρουμε ως…μεγαλύτερη απώλεια αυτή του Σέρβου. Όχι γιατί ο Λισγάρας δεν κάνει καλή σεζόν. Ίσα-ίσα. Ο 30χρονος αμυντικός πραγματοποιεί τρομερή χρονιά, είναι στους καλύτερους αμυντικούς -αν όχι ο καλύτερος- του Ελληνικού πρωταθλήματος και αν δεν υπήρχαν αυτά τα “ιερά τέρατα” Παπασταθόπουλος-Μανωλάς και Κυριάκος Παπαδόπουλος θα είχε κληθεί στην Εθνική. Όμως όποιος εκ των Καρασαλίδη-Φλίσκα και Οκάν Χατζητερζόγλου παίξει στα στόπερ ως δίδυμο διαφορά δεν υφίσταται. Ίσως ΜΟΝΟ στην δυναμική των στημένων φάσεων. Από κει και πέρα αυτό το “καρέ” των κεντρικών αμυντικών έχει δουλέψει τόσο σκληρά φέτος, έχει δέσει τόσο πολύ, που όποιος και αν αγωνιστεί την πάει καλά την δουλειά.
Γιατί όμως ο Σέρβος είναι απώλεια; Αυτός ο Λάζιτς που λέτε έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Ποδοσφαιρικό μυαλό…από τα λίγα. Παίζει “ανάποδο πόδι” στα δεξιά ; Μικρό το κακό, ελίσσεται, τρέχει, ξέρει που να πατήσει, βρίσκεται περιοχή, στηρίζει τον Γιουνές αλλά κάνει και επιστροφές. Αυτήν την στιγμή για να χωρέσει στην Ξάνθη πάει στα δεξιά. Καλός ο Τριάδης, καλός ο Λουσέρο, ο Νιέτο, ο Σολτάνι. Φανταστείτε τώρα πώς όλοι αυτοί…θα ήταν πίσω από τον Λάζιτς. Τι ΑΚΡΑ δημιουργούνται. Ο Σέρβος αν είναι υγιής δημιουργεί τρομερές καταστάσεις επιθετικά στην ομάδα και δίνει αυτό το “κάτι” παραπάνω. Μας δίνεται η αίσθηση μέσα στο γήπεδο πώς αισθάνονται πιο ασφαλείς και οι υπόλοιποι παίχτες με τον Σέρβο στην ενδεκάδα…
Κατά τα άλλα κλασικό 4-4-1-1. Ο “κορμός” της ομάδας έχει χτιστεί. Όποιοι αγωνίζονται προσφέρουν. Ο Λουτσέσκου δεν πραγματοποιεί το rotation του παρελθόντος, πλέον ξέρει που να βασιστεί. Πήρε τα μαθήματα του πέρσι, του έκανε καλό το περσινό κακό ενσταντανέ, είναι διαβασμένος. Όλα αυτά βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Ο Καμαρά παίζει βασικός, θα θυμάστε πώς πέρσι το φωνάζαμε αρκετό καιρό πώς με αυτόν στην ενδεκάδα η Ξάνθη κερδίζει σε τρεξίματα. Και για να λέμε του “στραβού” το δίκιο πάντα από την άμυνα ξεκινάνε όλα. Όσο αντιθεαματικό και αν ακούγεται. Δεν είναι. Γιατί επειδή η Ξάνθη τρέχει και…τρέχει πολύ, πρεσάρει. Πιέζει ψηλά. Μαρκάρει. Και ας μην ήτανε καλή σήμερα. Ήταν μέτρια η ομάδα και έκανε μια επαγγελματική νίκη. Της φτάνει όμως. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πολύ απλά έχει νοοτροπία πλέον. Και αυτήν την νοοτροπία της την εμφύσησε ο Λουτσέσκου.
Ειδοποιός διαφορά; Ο Γιουνές. Μεγάλος παίχτης. Χάνει το πέναλτι και όλοι μας είπαμε εκείνη την στιγμή “Δεν πειράζει, ας πέσουν τα “αυτιά”. Πήγε χαλαρά στην φάση και το “πλήρωσε” . Στην συνέχεια έκανε τα δικά του. Την διαφορά που ξέρει να κάνει. Είναι εύλογο πώς είναι σπουδαία περίπτωση ποδοσφαιριστή. Και αφιερώνεται σε αρκετούς που στην Ξάνθη, εντός της πόλης…άνθρωποι του ποδοσφαίρου, όταν τον είδανε, δεν τον ΠΙΣΤΕΨΑΝ. Συμπέρασμα; Ας μάθουμε να ΜΗΝ κρίνουμε βιαστικά ΚΑΝΕΝΑΝ ποδοσφαιριστή. Εκτιθέμεθα.
Όπως έγινε με τον Λάζιτς, τον Ντε Λούκας, τον Καμαρά, τον Ζίφκοβιτς μετά την ΑΕΚ, τον Γιουνές, τον Καρασαλίδη και τόσα άλλα παιδιά στο παρελθόν…
